Mówiąc o jakiejś konkretnej cesze, mamy już namalowany w głowie jej obraz, potwierdzony przykładami z życia wziętymi. Bo Burek babci Stasi to jest taki wrażliwy, że nie daje sobie obroży włożyć, a mój pies daje. Bo Reksio Kowalskiego spod trójki to sika pod siebie na widok innych ludzi, a mój pies wszystkich lubi. Bo Sonia Aśki kuli się na widok innych psów, a mój nie.
Przez większość życia z Barkasem, byłam prawie pewna, że nie zalicza się do wrażliwych psów. Bo jak wrażliwy pies może się z taką zaciętością rzucać na inne psy, samochody, etc.?
A otóż to, może.
Wrażliwość/lękliwość w życiu codziennym
Nie wstyd mi przyznać (może dlatego, że nie byłam w zupełności, a jedynie po części, tego przyczyną), że przez większość życia mój pies był agresywny. Od około dwóch lat, mamy znaczny progres z tym, co nie znaczy, że problem zupełnie nie istnieje - jest po prostu bardzo głęboko schowany, bo jednak żyjąc w określony sposób przez większość swojego psiego życia, nawyki zostają.
Gdy Barkas rzucał się/raz na jakiś długi czas rzuca się na psy, czy inne obiekty-ruszające-się, angażował się w to cały. Wpadał w amok, z którego nie można go było wybić nawet za pomocą siły fizycznej. Przez to zawsze myślałam, że nie jest zdecydowanie wrażliwym pieskiem.
Jako iż nie znam jego przeszłości, mogę się jej jedynie domyślać - ma wielkie braki w socjalizacji w wieku szczenięcym, co przerodziło się z czasem w lęk, a nieuspokojony, źle ukierunkowany lęk, przerodził się w agresję.
Dziś Barkas GENERALNIE nie rzuca się na psy, rowerzystów, czy samochody. CHYBA ŻE ja jestem w fatalnym humorze i on jest w fatalnym humorze.
Gdy wychodzimy na spacer, jego nic nie boli (co ostatnio jest niestety sytuacją rzadką, chociaż go leczymy), a ja mam super humorek, chodzimy oboje niczym po różowej chmurce, rowery przejeżdżają z impetem obok nas, psy na Barkasa szczekają, samochody z piskiem pędzą, a on idzie jak księciunio i nic go nie obchodzi.
Gdy wyjdę na spacer z humorem "przepraszam bardzo, czy mogę wszystkich pozabijać długo i nieprzyjemnie?", a Barkasiczka coś boli, potrafi pokazać różki. Potrafi nawet pokazać irokeza z daleka psu, z którym się lubi (i po podejściu bliżej cieszy się do niego).
Wrażliwość podczas pracy
Pomimo tego, że Barkas chyba nigdy nie odmówi mi pracy, to widzę malusieńkie szczególiki w jego pracy na różnych poziomach mojego humoru. Widać to szczególnie wtedy, gdy pracujemy zabawkowo. W pracy na smaki jest o wiele mniejsza różnica, jedzenie go trochę uspakaja, a zarazem uszczęśliwia, widać jednak, że nie zaciesza ponad niebiosy, gdy jestem w gorszym humorze.
Co do pracy z zabawkami, widać to szczególnie na frisbee. Nie mogę, po prostu pod żadnym pozorem nie mogę wychodzić z nim na frisbee, gdy jestem zła i zdenerwowana, mamy wtedy taki regres, z którego ciężko się wykaraskać (a i tak czasem zdarza mi się to robić ;/).
Gdy ustalę sobie plan treningowy, czuję presję przerobienia czegoś, mam wypisane elementy, które chcę poćwiczyć... już jestem pewna, że nic z tego nie wyjdzie. I nie, nie chodzi o nastawienie, chodzi o to, że sama zadaję sobie presję, z którą nie potrafię sobie radzić i przekładam to ze złymi emocjami na psa.
Jakie są najlepsze treningi? Spontaniczne. Gdy przypadkowo odnajdę frisbee w plecaku, albo kilka ostatnich smaków w kieszeni i myślę "a pff, czemu by nie". Na nic się nie nastawiam i w takich momentach mój pies przewyższa moje najśmielsze oczekiwania, także moja radość jest prawdziwa, a więc jego radość jest prawdziwa i oboje bawimy się prześwietnie.
Wrażliwość na co dzień cz. 2, dom
Dom teoretycznie powinien być miejscem, w którym można się wyluzować. No cóż, u nas widać w tej sferze świata największe uzewnętrznienie się lęków.
Ostatnio kroiłam sobie bataty na obiad. Słodkie ziemniaki, dość twarde. By je pokroić, trzeba się nieźle nasiłować, przy czym zazwyczaj pieprznąć nożem w stół. Skroiłam bataty, wzięłam się za ogórki. Barkas jest wielkim fanem ogórków, a więc zaniosłam mu kawałek. Co robił mój pies? Siedział pod balkonem (czyli miejscem najbardziej oddalonym od kuchni) TRZĘSĄC się ze strachu. To mnie szczerze powiedziawszy załamało. Przecież zawsze się chce jak najlepiej dla swojego zwierzęcia (no, chyba że jest się chorym psycholem). Całe szczęście, z domowych lęków można go szybko wyleczyć - wystarczy dać łatwe, dynamiczne komendy i masę jedzonka. Barkasie ego zostaje połechtane, jedzonko dodaję endorfin i znowu wszystko gra.
Nie mniej jednak takie zachowanie było dla mnie szokiem, bo nie wystąpiło nigdy wcześniej. Myślę, że tutaj kluczową rolę gra wiek, Barkas w tym roku umownie będzie dziesięciolatkiem.
Inna sytuacja, która zdarza się odkąd pamiętam. Z jednej strony, kocha bawić się butelkami, z drugiej strony powodują u niego niewyobrażalny lęk. I nigdy nie wiesz, czy jak rzucisz mu butelkę, to czy za nią pobiegnie, czy schowa się ze strachu pod łóżkiem.
Najgorsze w Barkasie jest to, że nie da się w zupełności przewidzieć czego się przestraszy (w domu, bo na dworze jedynie dynamiczne obiekty stanowią źródło lęku i to tylko takie określone).
Aby nie kończyć na smutno, napiszę iż wzbogaciliśmy się ostatnio o kilka nowych rzeczuszków dla pieska oraz nagrałam w końcu trochę naszego chodzenia przy nodze, ale póki co trwa walka z programem do obróbki.
A więc... soon :)
